Parwowirus

Tam parvovirosi canina (Canine parvovirus, CPV) una malattia infettiva di origine virale, nota come gastroenterite emorragica (e miocardite) trasmissibile nei cani.

Choroba jest wywoływana przez parwowirusa psów typu 2 (CPV-2), w celu odróżnienia go od parwowirusa 1 (CPV-1), który jest odpowiedzialny za śmiertelność noworodków u szczeniąt; znane są 3 podtypy: CPV-2a, 2b, 2c.

Wirus ten wykazuje bliską korelację antygenową i genomową (> 95%) z wirusem panleukopenii kotów (FVPV), od którego, jak się uważa, pochodzi w wyniku mutacji. Wirus jest wysoce zaraźliwy i jest wydalany z kałem i płynami ustrojowymi, śliną, wymiocinami i moczem.

Jest bardzo odporna na warunki środowiskowe i może przetrwać nawet rok.

Do zakażenia dochodzi drogą fekalno-oralną, poprzez bezpośredni kontakt z odchodami zarażonych psów lub pośrednio poprzez kontakt ze środowiskiem lub skażonymi przedmiotami, co może mieć miejsce w hodowlach poprzez kuwety, miski, a nawet przez personel opiekujący się psami. Najbardziej narażone są nieszczepione szczenięta w wieku poniżej sześciu miesięcy.

Wirus jest specyficzny dla psów, ale czasami koty również mogą się zarazić.

CPV 2 atakuje i niszczy erytrocyty krypt jelitowych, powodując bardzo ciężkie krwotoczne zapalenie jelit, wywołujące gorączkę, anoreksję, wymioty i biegunkę.

Śmierć następuje w wyniku ciężkiej hipertermii związanej z odwodnieniem.

* Licencje patentowe WO 00/28082, WO 01/34790, WO 01/77317, WO 02/24902, WO 01/34838 ** Patent na wynalazek przemysłowy nr 0001425753 z dnia 09.11.2016 r.