Parwowirus

Tam parvovirosi canina (Canine parvovirus, CPV) una malattia infettiva di origine virale, nota come gastroenterite emorragica (e miocardite) trasmissibile nei cani.

Choroba jest wywoływana przez parwowirusa psów typu 2 (CPV-2), który jest odróżniany od parwowirusa typu 1 (CPV-1), odpowiedzialnego za śmiertelność u szczeniąt; wyróżnia się 3 podtypy: CPV-2a, 2b, 2c.

Wirus wykazuje bliską korelację antygenową i genomową (>95%) z wirusem panleukopenii kotów (FVPV), który uważa się za jego przodka, powstałego w wyniku mutacji. Wirus jest wysoce zaraźliwy i wydalany z kałem, płynami ustrojowymi, śliną, wymiocinami oraz moczem.

Jest bardzo odporny na warunki środowiskowe i może przetrwać nawet rok.

Zakażenie następuje drogą fekalno-oralną, przez bezpośredni kontakt z odchodami zakażonych psów lub pośrednio poprzez kontakt ze środowiskiem lub skażonymi przedmiotami. Takie zakażenie może mieć miejsce w hodowlach, gdzie zarażenie następuje przez kuwety, miski, a nawet przez personel opiekujący się psami. Najbardziej narażone są nieszczepione szczenięta w wieku poniżej sześciu miesięcy.

Wirus jest specyficzny dla psów, ale czasami koty również mogą się nim zarazić.

CPV 2 atakuje i niszczy erytrocyty krypt jelitowych, powodując ciężkie krwotoczne zapalenie jelit, które prowadzi do gorączki, anoreksji, wymiotów i biegunki.

Śmierć może nastąpić na skutek ciężkiej hipertermii związanej z odwodnieniem.

* Licencje patentowe WO 00/28082, WO 01/34790, WO 01/77317, WO 02/24902, WO 01/34838 ** Patent na wynalazek przemysłowy nr 0001425753 z dnia 09.11.2016 r.